Πρόκειται για ένα δημοτικό τραγούδι από την περιοχή της Ρόδου, για όμοιες φωνές SSA, a cappella, αγνώστου διασκευαστή.

Η διδασκαλία

Το έργο έχει στροφικό χαρακτήρα. Στην εισαγωγή κάθε στροφής η χορωδία τραγουδά “λα – λα” σε δυναμική mezzo forte. Η επανάληψη μπορεί να αποδοθεί σε δυναμική piano. Τα “λα – λα” αποδίδονται σε ύφος ελαφού staccato.

Οι δύο επάνω φωνές (soprano – mezzo) τραγουδούν σχεδόν σε όλο το έργο παράλληλες τρίτες και χρειάζονται καλό κούρδισμα μεταξύ τους πριν ο μαέστρος προσθέσει την άλτο φωνή.

Η άλτο φωνή σε όλο το έργο έχει αυτόνομη μελωδική γραμμή και λειτουργεί είτε αντιθετικά (στην εισαγωγή) είτε αντιστικτικά (στους στίχους του έργου).

Στα σημεία που έρχεται ταυτοφωνία (μ. 8, 10, 16) πρέπει να προηγείται ένα μικρό dim που να οδηγεί ομαλά στην ταυτοφωνία. Στο τέλος των φράσεων (μ. 12 και 15-­16) είναι απαραίτητο ένα dim για το κλείσιμο των φράσεων.