Πρόκειται για ένα χριστουγεννιάτικο αντίφωνο για δύο όμοιες φωνές που τραγουδιέται το πρωί των Χριστουγέννων. Καθώς ο συνθέτης είναι Ιταλός θα εφαρμοστεί η Ιταλική προφορά των Λατινικών.

Ο στίχος

Η διδασκαλία

Το αντίφωνο αυτό είναι ένα δίφωνο μοτέτο του πρώιμου Μπαρόκ. Ενώ η φωνή της σοπράνο κινείται στην μεσαία της περιοχής, η φωνή της άλτο έχει φράσεις στην ψηλή της περιοχή στα μέτρα 11,31,42,58,68,69,70, στοιχείο που προϋποθέτει η χορωδία να έχει στην άλτο φωνή παιδιά που να μπορούν να αποδώσουν σε αυτή την περιοχή της φωνής. Μια εναλλακτική λύση είναι ο μαέστρος να αναμείξει τις ομάδες των χορωδών ανάμεσα στις δύο φωνές του έργου ώστε να πετύχει καλύτερη ομοιογένεια ήχου.

Προσοχή χρειάζεται στα σημεία μίμησης όπου η φωνή της άλτο εκτός από την μελωδία πρέπει μιμηθεί και το ηχόχρωμα της σοπράνο σε πιο χαμηλή δυναμική, δημιουργώντας το εφέ της ηχούς (μέτρα 9-­14, 29-­33, 42-43,58-­63, 65-­72).

Στα μέτρα 65-­70 παρατηρείται διασταύρωση φωνών και χρειάζεται καλή εκμάθηση των επιμέρους φωνών πριν ο μαέστρος της ενώσει.

Το έργο διευθύνεται σε δύο κινήσεις στα μέτρα με μετρική ένδειξη 2/2 και σε μία κίνηση στα μέτρα με μετρική ένδειξη 3/2. Κάθε φορά το τελευταίο μέτρο πριν την αλλαγή 3/2 σε 2/2 διευθύνεται σε τρεις κινήσεις (μέτρα 18,38,79).

O συνθέτης

Ιταλός συνθέτης, μαθητής κατά πάσα πιθανότητα του G. Gabrieli στη Βενετία. Εργάστηκε ως μαέστρος του παρεκκλησίου στις δύο Ακαδημίες της Ferara della Morte & dello Spirito Sancto και στην συνέχεια στον Άγιο Μάρκο στη Βενετία και στη Santa Maria Magiore στο Beragmo. Έγραψε 5 λειτουργίες για 8 φωνές, δύο συλλογές μαδριγαλιών για 2-­‐4 φωνές, καντάτες, άριες και 6 συλλογές με μοτέτα για μια ή περισσότερες φωνές, επηρεασμένες από το στυλ του Monteverdi.